Nazywam się Stefan. Jestem mewą. I mam traumę.
Wszystko zaczęło się pewnego słonecznego poranka nad parkingiem przy Biedronce. Siedziałem spokojnie na latarni, rozważając egzystencję i resztki kebaba, gdy nagle zza rogu nadjechał on – właściciel Forda Fiesty ST. Lakier w kolorze ‘agresywny niebieski z kompleksami’, a wydech wyjący jak foka z zapaleniem krtani. Już wtedy czułem, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Z impetem wjechał na miejsce dla rodzin z dziećmi, mimo że jedyne, co miał w aucie, to puste bańki po oleju i mefke. A potem… potem spojrzał na mnie. Z tym wzrokiem typowym dla kogoś, kto kupił auto sportowe, ale nie ma gdzie go rozpędzić, więc odreagowuje na ptactwie miejskim.
Zaczął gonić mnie po parkingu, robiąc tzw. launch control, jakby ścigał się o puchar buractwa. Oponami palił więcej niż cała flota samolotów z Gdańska do Oslo. Dla niego Fiesta ST to nie auto – to przedłużenie ego, którego nikt nie chciał. Krzyczał coś o ‘drifcie dla honoru’ i ‘braku szacunku do mew’. W pewnym momencie rzucił mi frytką… z agresją. Do dziś dygoczę na dźwięk wyciętego katalizatora . Mam flashbacki, gdy słyszę turbosprężarkę. I wiesz co? Fiesta ST może i jest szybka. Ale nie ucieknie od faktu, że jest prowadzona przez człowieka, który traktuje przejścia dla pieszych jak linie startowe, a żywe stworzenia jak pachołki treningowe.
Nigdy wam tego nie wybaczę.
Kierowca Forda Fiesta ST z pełnym przelotem to ten typ człowieka, który wierzy, że jego egzoszlifowany wydech to dar dla ludzkości. Codziennie o 2:37 w nocy budzi pół osiedla, w tym troje niemowlaków, jedną babcię po zawale i psa, który od tygodnia nie szczekał. Myśli, że każdy strzał z wydechu to oklaski od świata, podczas gdy tak naprawdę jego przejazd brzmi jakby ktoś próbował odpalić kosiarkę w piwnicy kościoła. Najsmutniejsze? On naprawdę wierzy, że to ‘brzmienie sportu’, a nie akustyczny terroryzm na czterech kołach.
Styl jazdy kierowcy Forda Fiesta ST przypomina uprawianie seksu przez niepełnosprawną mewę: dużo hałasu, zero gracji i absolutnie nikt nie rozumie, po co to się dzieje. Każde wejście w zakręt to walka z fizyką, zdrowym rozsądkiem i zawieszeniem, które płacze w rytmie ‘tuning is life’. On nie jedzie — on się miota, jakby ktoś dał ADHD-owcowi turbo do hulajnogi. A kiedy włącza sportowy tryb, robi to z miną człowieka, który właśnie wymyślił przepis na teleportację, choć jedyne co osiąga, to spalenie pół baku na dojazd do żabki.
Kierowca Forda Fiesta ST to w rzeczywistości tajny agent Watykanu, wyszkolony w jeździe precyzyjnej i rozmowach o tuningu jako przykrywce do obserwowania wzrostu populacji mew w Europie. Samochód ten, choć wygląda jak typowy hot hatch, posiada wbudowany system do analizy geopolitycznej przez ukrytą antenę w wycieraczce tylnej szyby. Każde przyspieszenie powyżej 4000 obrotów to w rzeczywistości wysyłanie zakodowanego sygnału do satelitów krążących nad Sycylią. A właściciel musi co miesiąc raportować stan tylnego spoilera jako symbol poziomu entuzjazmu wśród entuzjastów jogi w Berlinie
Nazywam się Stefan. Jestem mewą. I mam traumę.
Wszystko zaczęło się pewnego słonecznego poranka nad parkingiem przy Biedronce. Siedziałem spokojnie na latarni, rozważając egzystencję i resztki kebaba, gdy nagle zza rogu nadjechał on – właściciel Forda Fiesty ST. Lakier w kolorze ‘agresywny niebieski z kompleksami’, a wydech wyjący jak foka z zapaleniem krtani. Już wtedy czułem, że nic dobrego z tego nie wyniknie. Z impetem wjechał na miejsce dla rodzin z dziećmi, mimo że jedyne, co miał w aucie, to puste bańki po oleju i mefke. A potem… potem spojrzał na mnie. Z tym wzrokiem typowym dla kogoś, kto kupił auto sportowe, ale nie ma gdzie go rozpędzić, więc odreagowuje na ptactwie miejskim.
Zaczął gonić mnie po parkingu, robiąc tzw. launch control, jakby ścigał się o puchar buractwa. Oponami palił więcej niż cała flota samolotów z Gdańska do Oslo. Dla niego Fiesta ST to nie auto – to przedłużenie ego, którego nikt nie chciał. Krzyczał coś o ‘drifcie dla honoru’ i ‘braku szacunku do mew’. W pewnym momencie rzucił mi frytką… z agresją. Do dziś dygoczę na dźwięk wyciętego katalizatora . Mam flashbacki, gdy słyszę turbosprężarkę. I wiesz co? Fiesta ST może i jest szybka. Ale nie ucieknie od faktu, że jest prowadzona przez człowieka, który traktuje przejścia dla pieszych jak linie startowe, a żywe stworzenia jak pachołki treningowe.
Nigdy wam tego nie wybaczę.